Verlost van een kwelling die Trojan heet

Het was een zaterdagochtend in maart. Of het nu het jaar 1990 of 1991 was, dat weet ik niet meer precies. Met gespaard geld op zak ging ik op reis vanuit Abcoude naar de Intertoys in de Amsterdamse Poort. Ik had er veel zin in, want ik ging ik een nieuwe game voor mijn Nintendo Entertainment System kopen. Dat dit uiteindelijk op een deceptie uitliep wist ik toen nog niet.

Vroeg uit de veren

Ik stond die zaterdagochtend vroeg op en vertrok rond een uur of negen in de morgen met buslijn 120 naar station Holendrecht. Vanuit Holendrecht pakte ik de metro naar station Bijlmer. Toen nog een beruchte en betonnen windplek en lang niet zo mooi zoals het er nu bij ligt.

Bron: http://www.stationsweb.nl/afbeelding.asp?dir=amsterdambijlmer&num=4

Vanuit Station Bijlmer was het nog ongeveer een kleine 10 minuten lopen naar de Intertoys, gelegen aan het Bijlmerplein. Binnengekomen nam ik de trap omhoog en liep ik naar de linkerhoek van de winkel, waar zich de sectie met games en consoles bevond. Een dikke drie maanden eerder stond ik er nog met mijn vader toen ik het Nintendo Entertainment System kwam kopen met Super Mario Bros. en Duck Hunt erbij geleverd.

Het oog valt op...

Voor zover ik het mij nog kan herinneren stond er een grote glazen vitrine waarin de games voor het Nintendo Entertainment System opeengestapeld bij elkaar lagen. Je zag dus alleen de zijkant van de hoesjes met daarop de titel van de game. Je kon ze ook niet aanraken, want de vitrine was op slot. Al deze namen van games die mij eigenlijk niets zeiden op dat moment. Welke game moest ik nu kiezen?

Gelukkig was er een aardige verkoopmedewerker die mij kwam helpen. We keken naar de games en mijn oog viel toen op de titel Trojan. Ik vroeg de medewerker wat voor een soort game dit was en vernam van hem dat het om een platformgame ging met veel zwaardgevechten. Enigszins naïef, maar wel lichtelijk geïnteresseerd maakte ik de keuze voor deze game. En niet voor Rad Racer waar ik ook over had gehoord.

Met een soort van ¨we zullen het dan wel zien¨ blik rekende ik de game af bij de kassa (toen nog 130 gulden) en verliet ik de winkel.

Snel naar huis

Thuis aangekomen rende ik meteen naar mijn kamer waar mijn Nintendo met smart stond te wachten op het innemen van een nieuwe cartridge. Trojan, here I come!

De eerste mening die ik had, was dat ik het er grafisch allemaal heel mooi vond uitzien maar de besturing wel wat houterig vond. Wat een verschil met Super Mario Bros., die toch wel een stuk vloeiender verliep.

De eerste tegenstanders kon ik nog wel neerslaan, maar toen ik in de eerste put viel trof ik daar toch wel een lastige tegenstander aan. Na meerdere pogingen lukte het mij om deze blauwharige werpsterren gooiende pestkop naar het hiernamaals te sturen. Vol vertrouwen weer verder naar de eindbaas van stage 1 en daar werd het frustrerend moeilijk. Ik kwam met geen macht langs deze Iron Arm. Uren heb ik het geprobeerd met mijn geringe game ervaringen. Uiteindelijk lukte het met als resultaat een hard gejuich en kon ik eindelijk naar stage 2.

Maar dan!

Mijn God, wat gebeurt hier? Ik word van alle kanten aangevallen en van bovenaf vanuit de heuvels wordt er ook nog op mij geschoten. Ik zag mijn rode blokjes met kracht steeds verder afnemen en uiteindelijk het resultaat op het beeldscherm: Game Over!

In mijn wanhoop en boosheid begon ik nu wel te realiseren dat ik wel een hele moeilijke game had aangeschaft en dat Capcom, wiens naam ik op het hoesje zag staan, een oneerlijke gamedeveloper was. Waarom moet het zo moeilijk? Het woord miskoop spookte door mijn hoofd. Ik kon wel janken en dat had ik ook gedaan.

De weken erna probeerde ik het nog steeds, maar het einde van stage 2 heb ik nooit gezien. Voor je geheugen; Trojan heeft zeven stages in totaal. Nee, ik ging weer lekker Super Mario Bros. spelen, die ik op dat moment ook nog niet had uitgespeeld. En bij vrienden had ik in die tijd even naar The Legend of Zelda meegekeken en dat was voor mij een openbaring. Deze game wilde ik ook hebben.

Loslaten

Ik heb Trojan nooit meer aangeraakt en uiteindelijk maar weggegeven (een hele domme zet van mij) toen ik de eerste Playstation had gekocht eind jaren ´90.

Nu, anno 2019, heb ik een paar weken geleden Trojan weer opniew opgestart op mijn versie van The Retro Player. Na de opening had ik meteen de game gepauzeerd om naar het cheats gedeelte te gaan en vervolgens mijn Trojan onsterfelijk te maken. Ik zal je terugpakken!

Al gauw kwamen de herinneringen van vroeger weer terug, maar nu lukte het mij natuurlijk wel om de vijanden van de eerste stages te verslaan en kon ik al gauw de nieuwe gedeeltes van de game ontdekken. Potverdorie, dat ging uiteindelijk wel heel snel en binnen een half uur had ik alle soldaten, Mamushi, Iron Arm, Armadillon, Goblin, Muscler, Trojan (in z´n rooie pakkie), King Shriek en eindbaas Achilles verslagen en de vrede weer in ere hersteld. Yes, ik heb Trojan uitgespeeld. Nou ja, met behulp van cheat codes dan. Maar wel de eindvlag gehaald.

Verlossing

Nu ik terugkijk op de beginperiode van de jaren ´90 was het eigenlijk heel jammer dat het Internet nog niet voor iedere burger beschikbaar was (bij ons thuis kwam dat in 1996). Informatie over games met belangrijke zaken als gameplay en moeilijkheidsgraad hadden we domweg gewoon niet. Met de post ontving ik om de zoveel tijd Club Nintendo magazine, maar daar was de informatie toch wel te beperkt om dieper over games in te gaan.

Tijden veranderen en gelukkig kunnen we vandaag de dag ons goed op Internet oriënteren en genoeg reviews lezen voor we een besluiten een nieuwe game te kopen.

Ik heb mijn lesje wel geleerd en vind nu stiekem Trojan een leuke game en ga ik bij de volgende retro game beurs op zoek naar een nieuwe cartridge voor mijn collectie.

Ik ben verlost...