Het tien nummers tellende album is een verzameling van muziek die aan de ene kant heel verschillend klinkt, maar aan de andere kant ook een consistent gevoel uitdraagt. Knap gedaan als je het mij vraagt. De krachtige ritmes in nummers als Curse This Castle en Before Dawn staan in schril contrast tot nummers als Black Dove en Shifting Sands, die heerlijk hemels klinken. Maar de volgorde van de nummers is juist gekozen en zorgt voor wisselende stemmingen tijdens het luisteren.
De laatste twee nummers van het album, Traversal en All This Time, klinken extra buitenaards en zelfs de robotic vocoder à la Daft Punk lijkt te zijn gebruikt. Geweldig!
Mirage is niet misschien het klassieke voorbeeld van een synthwave album dat je gewend bent. Nee, dit album klinkt meer dan dat. Het toont aan hoe goed Baldocaster is in het bedenken van een scala aan melodieën die elk op een creatieve manier worden gebruikt en je voor even laat wanen in iets moois, net als bij een luchtspiegeling.
Conclusie
Mirage is een album wat je meeneemt op een reis door je gedachten en je laat genieten van melodieuze synthesizerklanken die warm, diep en open klinken. Wanneer het album eindigt sta je helaas, net als bij een luchtspiegeling die je steeds dichter nadert, weer in de realiteit van alledag. Maar gelukkig kon je wel even wegdromen van iets dat er niet is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je bericht!